De tekstdichter Sytze de Vries heeft zich voor dit lied laten inspireren door 2 Kor. 3, 2-4: ‘U bent zelf onze aanbevelingsbrief, in ons hart geschreven, maar voor iedereen te zien en te lezen: u bent zelf een brief van Christus, door ons opgesteld, niet met inkt geschreven maar met de Geest van de levende God, niet in stenen platen gegrift maar in mensenharten. Dit vertrouwen kunnen wij dankzij Christus tegenover God uitspreken’.

Een grondgedachte in het denken en de theologie van Sytze de Vries is: ‘Op liefde gebouwd’.

Het is ook de titel van een van zijn eerste publicaties. God is liefde en Hij heeft de mens geschapen naar zijn beeld. Pas in het liefdevol samenleven van mensen herkent God zich naar zijn gelijkenis.

In de eerste strofe is voor de dichter het uitgangspunt dat God elke mens geschapen heeft als uitdrukking van zijn liefde. We kunnen in elkaars leven zijn erfenis lezen. Dit houdt voor ons de opdracht in om Gods eigenhandig schrift, zijn scheppingsdaad, te tonen in en met ons leven.

Dat dit niet vanzelfsprekend is en zelfs menselijke mogelijkheden te boven gaat, lezen we in de tweede strofe. Het is niet wijzelf maar het is de Geest die ons aan elkaar verbindt en ervoor zorgt dat anderen in ons een brief van Christus kunnen lezen. De dichter versterkt deze gedachte met het beeld dat wij als dode, levenloze letters zijn, die door de Geest worden beademd en die hierdoor een nieuwe zin vormen, met een nieuwe betekenis.

In de derde strofe worden de gedachten van de eerste en de tweede strofe omgesmeed tot een opdracht. De zin, het doel van ons bestaan is de liefde van Christus woord voor woord in ons leven te vertalen (laten zien). Wij worden gezonden om zijn ontferming, zijn barmhartigheid in ons leven te herhalen.